Naj­piękniej­sza rzecz

Może damy radę. Może nie. I tak na zmianę. Niepewność. Po chwili znów wypełnia nas siła zdolna przenosić skały i krecie kopce, by potem ulecieć jak wdmuchane w dziurawy balon powietrze. Tuż po zwątpieniu przychodzi kontestacja, pytania. Czy naprawdę każdy ma równe szanse? "Najpiękniejszą rzeczą, jakiej możemy doświad­czyć jest ocza­rowa­nie ta­jem­nicą". To uczucie, które jest początkiem prawdziwej sztuki, nauki. Nie byłoby w tych słowach nic z nieufności, gdyby ich autor nie był twórcą teorii względności. Co zatem dalej?

Siedzimy. Siedzimy w ławach, i kujemy na blachę. W końcu człowiek uczy się przez całe życie, choć najmniej w szkole. Tym piękniejsze staje się to, czego jeszcze nie poznaliśmy, o czym myślimy, do czego dążymy, mimo niewiedzy. "Mamo - zaczęła córka mijając bramę przedszkola - jak to jest w tej szkole?" Chwila zadumy i mama zaczęła tłumaczyć: "Inaczej trochę niż w przedszkolu. Jest pani, która daje dzieciom zadania, i ocenia..." Szły tak obie wąską ścieżyną do domu jak dwie kumy, gdy nagle córka przystanęła. "Zadania? To nie problem, mamo... Bo wiesz, zadania są jak tajemnica, zagadka do rozwiązania" - powiedziała córka, wywołując uczucia zaskoczenia i trudnej do opisania dumy.

Gdy coś się kończy, powoli powstaje coś innego. Szkoła jest wybawieniem od beztroski, bramą do dorosłości i odkrywania tajemnic, nowych odcieni kolorów. Ale beztroska nie dotyczy tylko dzieci, a przymus to nie domena szkoły. W dążeniu do celu nie można przesadzić. "Mamo, bo Julka dziś wymiotowała kromką przy śniadaniu" - zelektryzowała córka senne popołudnie. "Oj, może jej nie smakowała?" - zaniepokoiła się mama. "Nie, po prostu pani jej tak wciskała".

Cud modernizmu (SP nr 93 w Krakowie), fot. Gazeta.pl

60 komentarzy:

  1. "Po prostu pani jej tak wciskała".. a potem już prosta droga do zabicia tajemnicy:(

    OdpowiedzUsuń
  2. Odpowiedzi
    1. Trzeba szukać pozytywów ;)))

      Usuń
    2. znalazłeś jakieś ?

      ale szczerze - mam ciarki po tej opowieści i wielki smutek.

      Usuń
    3. Ogromnie cieszy mnie, jak dzieci (nie tylko moja córka) podchodzą do wyzwań :))) Ich entuzjazm jest niewiarygodny, i nie da się ukryć, że niektórym zostaje on na całe życie :) Taki entuzjazm pomimo wielu przeszkód i niełatwych zadań :)

      Usuń
    4. Dzieci lubią odkrywać, są w tym takie szczere i prawdziwe. Uwielbiam patrzeć, jak pracują, jak wołają " Pozwoli pani,że my sami...."
      Dodam ,że jestem nauczycielką dzieci w wieku wczesnoszkolnym.

      Usuń
  3. Osz! Jak bym chciała mieć takie podejście do czyhających na mnie zadań

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też :)) Dlatego o tym piszę :)))

      Usuń
    2. Takie podejście mają wyłącznie młodsze dzieci. A potem... potem radość poznawania i uczenia się zabija się w nich sukcesywnie i systematycznie...
      Ale przecież wszystko jest w porządku, nieprawdaż?

      Usuń
  4. Świetne podejście, chyba można się wzorować :-)

    OdpowiedzUsuń
  5. daje do myslenia... proste i madre :O)
    pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  6. Obawiam się tego czasu, kiedy dziecię pójdzie do szkoły. Zawsze byłam oportunistką i mocno obrywałam za nieschematyczne myślenie, przypuszczam, że niewiele się zmieniło w sposobie myślenia pedagogów przez ten 25 lat. A może się mylę?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Długo się zastanawiałem, co napisać, bo czy to naprawdę zależy od pedagogów :) W dużej mierze tak, ale chyba bardziej od nas samych :))

      Usuń
    2. Myślę, że jednak bardzo dużo zależy od pedagogów. Mam brata, teraz już ma 15 lat. 3 lata temu nauczycielka angielskiego (był to dodatkowy kurs w szkole językowej)nagminnie się skarżyła, że Kuba jej przeszkadza w prowadzeniu zajęć. Kiedyś wręcz powiedziała mamie, że ma go wypisać. No i mama się zapytała, co takiego on robi na tych zajęciach, że ona nie może sobie poradzić? Gada z kolegami? To niech go przesadzi do innej ławeczki. A nauczycielka odpowiedziała, że zadaje za dużo pytań. Że się pyta o zadanie, o wyrazy, jak coś napisać. I to źle. Jej to przeszkadza. Ja się złapałam za głowę jak to usłyszałam.

      Usuń
    3. Masz rację, bardzo dużo zależy od nauczycieli, zwłaszcza od strony zainteresowania tym czy innym tematem, ale tajmenic nie odkrywamy tylko w szkole :)

      Usuń
  7. Dziś szkoła to nie tylko wyzwanie dla dziecka, ale w dużej mierze dla rodzica. Niestety.

    OdpowiedzUsuń
  8. Oby tylko się nie rozczarowała szkołą to najgorsze co może być - niestety znam z autopsji :/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też mam taką nadzieję, ale to jeszcze przed nią, nie teraz, nie już :))

      Usuń
  9. Kurcze, aż boję się pomyśleć jak moja córa dorośnie do pójścia do szkoły...
    idę czytać kolejne posty bo trafiłam tu przypadkowo, a już mnie wciągnęło!
    Pozdrawiam,
    LL

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To nich wciąga jak najgłębiej ;))) Pozdrawiam :)

      Usuń
  10. Czasem wydaje mi się, że ja dopiero teraz dorosłam do uczenia się i odkrywania tajemnic... Tych, które są poza mną ;). Te we mnie odkrywałam od zawsze... Mądra jest Twoja Córka :)!. Podziwiam.

    OdpowiedzUsuń
  11. Tajemnica może się kryć tuż obok nas, i jeśli to my ją dostrzeżemy, może sprawić nam wiele radości :) Pozdrawiam jak zawsze :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Stoję teraz po drugiej stronie tej szkolnej barykady, drugiej stronie szkolnych ław. Życzyłabym sobie bardzo, żeby z nauczycielami na co dzień było więcej odkrywania tajemnic, a mniej wciskania :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I chwała Ci za niesienie tego kaganka oświaty :))) Jak widzisz wciskanie nikomu nie wychodzi na dobre ;)))

      Usuń
  13. Właśnie skończyłam szkołę. Napisałam maturę i siedzę w domu, myśląc o potencjałach błonowych i kurczeniu się cytoplazmy pod wpływem niedostatecznej ilości wody. Powiedz córce, że będzie fajnie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Powiem, choć mam takie przeczucie, że ona to już wie :)))

      Usuń
  14. Niektórzy twierdzą, że szkoła jest fabryką do temperowania talentów, układania i dostosywania. Wolnomyśliciele nie dają rady - niestety

    Mam nadzieję, że takich szkół jest coraz mniej

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Taki system stworzyliśmy. Wszyscy maja być tacy sami i tyle samo umieć. Mamy punkty, oceny, standardy jakości,słupki, procenty, numerki, raporty....
      Czego nie mamy? Indywidualności, kreatywności twórczej, osobowości.
      Bo jeśli ktoś ( bez znaczenia czy uczeń, czy nauczyciel) odważy się pokazać swoją pełną osobowość - natychmiast zostaje obezwładniony i sprowadzony do parteru. No... i wszystko wraca do normy.

      Usuń
    2. Nie wszędzie tak jest, tam gdzie uczy się mój syn, w cenie są indywidualiści, a jak ktoś chce być w szeregu to w nim zwyczajnie jest albo się go prowokuje

      I ja tego systemu w Polsce nie tworzyłam - tak na marginesie

      Usuń
  15. Prawda o szkole jest jak tajemnica - trzeba ją odkryć ;)))

    OdpowiedzUsuń
  16. Jako mały dzieciak też lubiłam "rozwiązywać zagadki" w szkole :)
    Zagadki nadal lubię :)
    Ale do szkoły chyba już nie chciałabym wrócić.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też nie chciałbym wrócić do szkoły, ale chciałbym po szkole pójść inną drogą :)

      Usuń
    2. Kto by nie chciał ;)

      Usuń
  17. "W końcu człowiek uczy się przez całe życie, choć najmniej w szkole" - ciekawe dlaczego?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Praktyka z jednych czyni mistrzów, z innych miszczów :))

      Usuń
  18. ...po tym cudzie oczopląsu można dostać. Skończyłem szkoły od przedszkola po studia i jedno co mogę stwierdzić, to to że życie jest najlepszym nauczycielem, a do lat szkolnych wracam z sentymentem...

    OdpowiedzUsuń
  19. Cud modernizmu naprawdę robi wrażenie, nie tylko jak na tamte lata projekt był odważny, ale nawet dziś trudno pominąć go... okiem :)

    OdpowiedzUsuń
  20. Dziecko zawsze szczerze odpowie ;)

    Pozdrawiam i zapraszam do siebie ;)

    OdpowiedzUsuń
  21. I ja miewam tak - coś kłębi się w mej głowie, produkuje, a potem brak sił i ulatuje coś co wydawało się genialne...czasem brak mi tego zapału dziecka do czynów, bezpośredniości...pora odmłodzić się 1 czerwca ;)

    OdpowiedzUsuń
  22. ha ha no i po co bylo na siłę wsciskac chleb? :)

    OdpowiedzUsuń
  23. ja tak lubiłam ten poprzedni prosty baner.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ale ja na niego patrzę prawie codziennie ;)) I już mi się znudził.
      PS.
      To zdjęcie w banerku jest takie samo jak to, gdy blog powstawał :))

      Usuń
  24. Zazdroszczę Ci tego, że twoje dzieic sa jeszcze takie małe, że towrzyszysz im na co dzień. Tego bardzo mi brakuje. Czasami czuję się bardzo opuszczony, a kontakt z nimi cztery razy do roku (córka) lub raz na miesiąc (syn) to lipa okropna. Ciesz się ojcostwem i czerp z tego póki możesz. Często będziesz wracał do tych szczęśliwych chwil.

    OdpowiedzUsuń
  25. To prawda, ale mam nadzieję, że nie przyjdzie mi żyć tylko wspomnieniami, choć - jak mówisz - pięknymi, pełnymi szczęśliwości :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nawet nie będziesz wiedział, kiedy Twoja córka zabroni Ci o niej pisać na blogu, pod karą śmierci;)

      Usuń
    2. Wtedy zmieni adres bloga i nie ujawni dziecięciu, by w młodzieńczej złości nei przegryzła mu tętnicy:-)

      Usuń
    3. Po co używać przemocy, zaraz tam przegryzać. Wystarczy strzelić focha, mamy to opanowane do perfekcji:)

      Usuń
  26. świetnie się czyta Twojego Bloga!
    gratuluję TATO! :)

    i zapraszam do siebie!
    http://islandofflove.blogspot.com/

    pozdrawiam!

    Kasia

    OdpowiedzUsuń
  27. Świetny blog ;) Jestem pod wrażeniem !

    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  28. haha świetny tekst, pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  29. Ty tato o szkole a ja się umartwiam jak to będzie jak syn pójdzie do przedszkola w przyszłym roku...i to na obczyźnie....czy też będzie ciekaw odkrywania wszystkiego jak zaczną do niego w obcym języku mówić.....?

    OdpowiedzUsuń