Gry i zabawy rodzinne

Czas powrotu do zdrowia po przebytej grypie to czas spędzany w domu, nie posyła się pochopnie dziecka do przedszkola, a coś robić trzeba. Podobno nic nie cha­rak­te­ryzu­je człowieka tak, jak zabawa, której szuka. Niemożliwe? "Napławdę! - powiedziała córka do mamy, pieczołowicie ćwicząc "r" podczas tłumaczenia karcianych reguł. - Gła w Piotłusia polega na tym, że Piotłuś nie ma pały". Na ten czas przypomina się rodzinna anegdota o dwóch uroczych huncwotach, którzy po mszy namawiali swoją kuzynkę (miała przypadłość wstawiania "j" w miejsce "r"), aby powiedziała im, kto śpiewał w kościele. Ano chór śpiewał.

Szymborska twierdziła, że nie zna roli, którą gra; wiedziała jednak, że owa gra jest niewymienna. Jak się okazuje fikcja bywa dla do­rosłego tym, czym prawda dla dziecka, albo odwrotnie. Nic tak dobrze nie mówi bowiem o naszych rolach, jak czyny i fakty, i to one często pozostają niezmienne. Niemożliwe? Naprawdę! Co zatem dalej? Dalej pada pytanie. "Mamo, pobawimy się w dom? - zaczęła córka. - Ja będę mamusią, a ty tatusiem". "Dobrze" - odpowiedziała niczego nieświadoma mama. "Ale fajnie - ucieszyła się córka. - To ty idź już do kompa, a ja zrobię obiad".

Ani fikcja, ani przyjmowane role nie osłabią jednak naturalnych instynktów kobiety, zwłaszcza tych macierzyńskich. Nierzadko od zabawy zaczyna się postęp, ten demograficzny również. "Mężu - zagaiła niewinnie córka do mamy. - Możesz zostać z dzieckiem, bo ja muszę iść urodzić drugie".