Na tropie świata

Być może, pewności nie ma, mądrość nie jest z tego świata, a każda myśl ją unicestwia. Być może dla świata jesteś tylko człowiekiem, ale - co wyszepcze ci na ucho Marquez - dla niektórych ludzi jesteś całym światem, prawie. To pewne, bardziej. Kto ma zatem świat, ma ciebie. I co? I tak być nie może! W popularnej telewizji słychać utyskiwania byłej gwiazdy: "Czułam, że świat należy do mnie..." Szok, niedowierzanie, bajdurzenie srogie. "Mamo, jak to? - pyta córka, wypuszczając z rąk plastikowy serwis dla lalek. - Co ta pani opowiada? Świat należy do każdego, prawda?"

Prawda, no prawie. Mądrość ludzka głosi, by codziennie spoglądać na świat jakby po raz­ pierwszy. Być może dlatego pan Kazimierz spod monopolowego powtarza o poranku tę samą frazę, po której Miś Uszatek ma klapnięte ego. Świat to w końcu miara dystansu i frustracji, tyle że światów jest całe mnóstwo. Nawet dwoje ludzi to osobny świat. Jak tata i córka, która ścigając się z mamą wyryła u bram przedszkola: "Ale mamo, z tatą mi się to nigdy nie zdarza!"

Co jeszcze? Jeszcze szedłem przez miasto, i nagle, jak człowiek obżarty szalejem, ryknąłem, że mam, że ją chwytam... Tę myśl, że z odejściem człowieka gi­nie nieznany świat. Takie chwile się lubi, to sedno mądrych przemyśleń, jakże ich nie cenić? Gdy dopadłem pana Googla, myśl moja niosła się po sieci, to miłe, tylko autor w podpisie nie ten... (Antoine de Saint-Exupéry, "Ziemia, planeta ludzi") Kończę więc na smutno. To pewne.