Wróżby z tapczanu

Któryś znany klasyk twierdził, że jak ciało słabnie, do głosu zaczyna dochodzić dusza. I rzeczywiście. Grypa, gorączka, kaszel, morowe powietrze, nic tylko tapczan rozścielić i legnąć. W telewizji wróż David. Telefon do studia. Co tym razem? Przecieram oczy. Karty poszły w kąt i na ekranie kawałek szmaty udaje talizman. I co? I to napięcie. Wróż wywija gałganem szczęścia i paprochem przeznaczenia, pani Krystyna mdleje do słuchawki - w kwietniu czeka ją daleka podróż w p*zdu. Dup. Zerwało połączenie - nie wiadomo, czy z niej powróci.

W tym czasie żona moja o zdrowie poszła zapytać wróżkę z przychodni. I co? I deja vu, puk puk, kabaret sprzed lat się kłania. "Czy te węzły były kiedyś mniejsze?" - spytała medyczka. "Tak" - odpowiedziała żona. "To teraz są powiększone, pani wie?" - zachłysnęła się nieokiełznaną głupotą swej diagnozy. Pora drugi tapczan rozścielić i legnąć. I dalej co? I dalej była pani pediatra z łaską domowej wizyty, i ta urażona cisza, brak inicjatywy, tylko szloch rozpaczy nad złamanym tipsem, trzeba było samemu działać. "Może coś przeciwgorączkowego podać, bo córce temperatura skacze?" - zasugerowała mama. "Sama nie wiem, a pani jak myśli?!" - wyraźnie łaknęła odpowiedzi lekarka.

Nic to, trzeci tapczan zaprasza, grypa w rodzinie nastała, a chorobie nie po drodze z apetytem. "Córcia, co zjesz na śniadanie bez marudzenia?" - pytała mama, chcąc uniknąć wróżenia z fusów. Kwadrans później bum, awantura, córka nie zjadła jajecznicy, którą sobie zażyczyła. Na obiad dostała rosół i wyraźną przestrogę: "Żeby nie było takiej afery jak rano!" Córka pamiętała jednak powód kłótni i szybko wysmażyła kontrę: "Mamo, a czy ja cię prosiłam o rosół?"