Nie stało się nic

Pod koniec dnia, nawet przyjemnego, w odległej części Krakowa, te czterdzieści pięć minut, podczas których siąpił deszcz i wiał dojmujący wiatr, rozmawialiśmy o rzeczach mało ważnych. Czterdzieści pięć mikrych minut, w których pachniało granatowym powietrzem, a niebo zlewało się w kolor wilgotnego horyzontu. Nie wracaliśmy do starych rzeczy, nie snuliśmy planów na przyszłość. Mogliśmy spojrzeć sobie w oczy bez zadawania pytań i zbędnych myśli. Te trzy kwadranse bez przełomu, nic więcej. Trzy kwadranse, każdy złożony z miarowych wychyleń zegara, podczas których nie oszalałem. Nie chciałem biegać w majtkach po Rynku, nie rzuciłem się do Wisły w gorączce. Trzy czwarte godziny, w których nie stało się nic, choć na moment zmieniło się tak wiele. Sekundy, minuty płynące, gdzie zwyczajność chwili okazała się silniejsza niż emocje.

W odległej części miasta siąpił deszcz i wiał dojmujący wiatr, a my rozmawialiśmy o rzeczach mało ważnych. Nieważne, czy to były te kwadranse, może inne. Nieważne. Nieważne, co wtedy robiliśmy i kim naprawdę byliśmy, bo nie było nas myślami tam, gdzie ligowy zaciąg orłów zmiażdżył rumuński kolektyw piłkarzy w niespełna godzinę. Bezlitośnie rozmawialiśmy o niczym, bez większego przełomu, gdy niezauważenie stało się coś, czego pragnęliśmy. Przeszliśmy obok, by kilka dni później spłonąć w pożarze emocji, licząc na zwycięstwo z irlandzkim murem rudzielców.

Nadzieja umiera przecież ostatnia, więc tkwiliśmy z córką przed telewizorem oczekując cudu, który nie nastąpił.
- Ej, ale koniec oglądania meczyku - powiedziała stanowczo mama, gdy ryże mordy cieszyły się z drugiej bramki. - Rano nie mogę was dobudzić! Wyłączamy telewizor, myjemy ząbki, siusiu, paciorek do Bozi, i spać!
- Ale mamo, Bozia też ogląda ten meczyk.

Rumunia - Polska 1:4

Irlandia - Polska 2:0

PS
Chcę wiosnę!