Były zięć, a drugi mąż mojej córki

Przecież wszyscy wiedzą, że na świecie nie ma równości, po cholerę więc o tym pisać? Są równi, równiejsi, a nawet tacy, do których nie sposób przyrównać nikogo innego. Pomimo że ci ostatni wydają się nieosiągalni, muszą mieć osiągalny punkt odniesienia, zgodnie zresztą ze słowami Pratchetta, który ujął to jednym zdaniem: "Ludzie, którzy nie potrzebują innych ludzi, potrzebują innych ludzi, by okazywać im, że są ludźmi, którzy nie potrzebują innych ludzi".

Jeśli spełniłyby się słowa Nietzschego i naszą planetę zamieszkiwałby nadczłowiek, to byłby on na swój sposób niedoskonały i zarazem nieszczęśliwy; nie miałby bowiem komu prezentować swych nadludzkich cech. Tylko nierówność pozwala zauważyć różnicę, i tylko ta różnica w pełni pokazuje panującą nierównowagę. A człowiek prześciga się w jej podkreślaniu wedle znanej wszystkim reguły: im wyżej siedzisz, tym mniej osób ma szansę cię obsrać, a jeśli do tego dojdzie, nie licz, że ktoś się przy tobie zatrzyma.

Ludzie nie są skorzy do ujmowania się za innych. Chyba że chodzi o emocje i byłą żonę.
- Nic nie rozumiem, co do mnie mówisz - nabijał się któryś raz z mojej córki przedszkolny huncwot.
- To umyj sobie uszy - odpowiedziała w końcu córka.
- A ty sobie umyj... pupę - błysnął dowcipem jak syn selera i kapusty.
Słyszący tę rozmowę Szymon, drugi mąż mojej córki, czyli prawie rodzina, za którego wyszła kiedyś na spacerze, lecz po chwili zmieniła zdanie, zwrócił się do kolegi-huncwota: "E, nie mów tak do mojej koleżanki!"
I huncwot nie mówił.
Po tym incydencie córka zaprosiła Szymona na urodziny. "Może powiesz też innych chłopcom, żeby Szymon miał się z kim bawić, a nie tylko z samymi dziewczynkami" - zasugerowała mama. "E-e" - pokręciła głową córka.
I Szymon zrozumiał, że wdzięczność jedno ma tylko imię. Jego.