Cinema Paradiso

Pusta sala kinowa. Trzask szpulowego projektora. Dwadzieścia cztery klatki filmowej taśmy na sekundę; uśmiech zza światów nieżyjącego przyjaciela. Z precyzją chirurgicznego lancetu ocenzurowane ręką poczciwego kinooperatora Alfredo wyblakłe kadry starych filmów. Twarz małego Toto po latach i odbite w niej obrazy celuloidowych pocałunków jak wspomnienie pięknej Eleny. Tyle, nic poza. Całe życie w mgnieniu oka, dalej już tylko krystaliczne łzy. Finał dojmującej opowieści o dojrzewaniu do przyjaźni, miłości, do przemijania. Dlaczego o tym piszę? Bo tak, bo mam powód.

Czasami sekwencje zdarzeń układają się w nikomu nieznany sposób. Możemy tylko usiąść jak przed wielkim ekranem i smakować ciche pociągnięcia pędzla genialnego twórcy obrazów. Więcej nic. Nie wszystkie jednak historie są jak z filmu "Cinema Paradiso". Czasami ich akordy brzmią wyraźnie, znamy je, gdzieś słyszeliśmy, akordy wyczytane, przeżyte, opowiedziane, czujemy każde ich drżenie na skórze. Dwadzieścia cztery mgnienia na sekundę, których w porę nikt nie zatrzymał, potem tylko łzy, może kamienie. Urwany film. Krzyk, który rozdziera, poniewczasie. Dlaczego o tym piszę? Bo tak, bo mam powód.

Wiele historii rozpoczyna się jeszcze w dzieciństwie, warto je poznać, ale czy warto byłoby je przeżyć? Podobnie jak w filmie, ta najważniejsza historia życia zwykle rodzi się nagle; trudno uchwycić początek i miejsce. Chciałoby się mieć jakiś wpływ, choć przecież to niemożliwe, niepotrzebne.
- Tato, a wiesz, zakochałam się w Dawidku - wypaliła nagle córka przy jedzeniu.
- W kimś jeszcze? - zażartowałem, choć w głębi duszy byłem przerażony.
- No, może w Szymonie, ale bardziej w Dawidku.
- A dlaczego w Dawidku? - drążyłem temat.
- Bo wiesz, tato, Dawidek kiedyś wziął taki balonik...
- I?
- I go nadmucha, i nie zawiązał, i ten balonik potem tak latał i prytał. No co, tato? Dlaczego się śmiejesz? Tato!
- Bo tak, córeczko, bo mam powód.