Idą Święta

Nie od wczoraj każdy ma jakieś zdanie. Nie od wczoraj te zdania różnią się od siebie. Nie od wczoraj wpadamy w relatywizm, który każe nam sądzić podług przyjętych postaw. Relatywizm? A co to takiego? Szorstkie ramy imperatywów zeszklone na błysk pustym "bo tak"? Ostre krawędzie reguł stępione prostackim "i ch*j"? Tak jest wygodniej dla nas, dla naszego wizerunku? Spór na argumenty bywa równie jałowy co gaza w domowej apteczce, a adwersarze to poranny redyk ciemnych półgłówków, bez czci, bez wiary? Są sprawy, które dzielą, i są sprawy, które łączą, przeciwko temu, co dzieli, jak pokłosie epigenetycznych stygmatów wolnej myśli? Zostawmy to, przecież idą Święta.

W ciemnej jak heban rzeczywistości nie odróżnisz, kto jest białym kotem, a kto czarnym, kto przyjacielem, a kto wrogiem, dlatego obelga albo trafi, albo nie. Tylko tłumaczenia bywają potem zabawne. "Ciociu - rzekła kuzynka córki. - Bo ona powiedziała, że jestem głupia!" Natychmiastowa reakcja wyprowadziła jednak dyskusję w pole. "Córciu!" - dało się słyszeć stanowczy sprzeciw. "Ale mamo - tłumaczyła się córka. - Było ciemno!" Po ciemku czy w blasku bladego słońca: idą Święta, więc zostawmy to.

Każde zdanie zależy od punktu siedzenia, zatem siedzimy, nic się nie dzieje, tylko córka wymyśla zagadki, które trzeba rozwiązać. "A teraz taka - zaczęła córka. - Jest okrągłe, i rzuca się do dzieci". Domowa odwrotność politycznej poprawności rozszyfrowała "okrągłe" jako eufemistyczne "grube". A skoro grube i rzuca się do dzieci, to pewnikiem jest to nasz kochany dozorca! Menda i cymbał w jednym! "Nie tato - rzekła ze spokojem córka. - To piłka. Piłkę rzuca się do dzieci". Ale zostawmy to, Święta idą, dla każdego inne.


PS

Moja aktywność blogowa jest ostatnio równa zeru. Dziękuję, że mimo to zaglądacie tutaj ;)

III miejsce w konkursie :)