Co ja paczę? Tata w ciąży!

Ludzie patrzą, ale niewiele widzą, lub nie patrząc, coś dostrzegają, albo też coś wiedzą, mimo że nic nie widzieli. I co? I różnie to bywa. Mnogość opcji jest fascynująca jak wyścigi żółwich zaprzęgów. Po akcji z podrobionym alkoholem czescy menele witają się ponoć radosnym: "W pytę, że cię widzę!" Tylko u pana Kazimierza spod monopolowego wciąż po staremu. "Jutro będę miał kaca" - rzuca przewidującym pragmatyzmem do kumpli. "Pij, nie pierd*l" - odpowiadają mu ślepym idealizmem.

Podobnie jak przez obiektyw aparatu, patrzeć można pod kątem i z różnych perspektyw; co dostrzegamy dziś, wcale nie musi być oczywiste jutro, zatem niemal zawsze patrzeniu towarzyszy relatywizm. "Dlacze­go nie masz nor­malnej pra­cy, jak każdy in­ny?" - zapytały dzieci pew­ne­go dnia Toma Waitsa. Opowie­dział im więc his­to­rię o dwóch drzewach; jedno było po­wygi­nane, drugie pros­te. Każde­go dnia pros­te drze­wo nabijało się ze swojego towarzysza: "Nikt nie chce na ciebie patrzeć". I tak rosły ra­zem, aż pew­ne­go dnia do lasu przyszli drwa­le. Zobaczy­li drze­wo pros­te, i to po­wyginane. "Wyt­nijmy pros­te drze­wa, a resztę zostawmy" - powiedzieli.

Nie tylko skutki pomroczności pana Kazia czy okrągłe historie biorą się z patrzenia; większość z nas nie wierzy, póki nie zobaczy. Większość nie znaczy jednak wszyscy.
- A czy tata może być w ciąży? - spytała nagle córka, przegryzając poobiednie ciastko.
- Nie, córeczko, tylko mamusia - odpowiedziała mama.
- Tatuś też może! - upierała się córka.
- Tatuś nie może, ty i ja mamy w środeczku taki mały pokoik dla dzidziusia, którego tatuś nie ma.
- Tak? W środku? To ja chcę go zobaczyć (zamyka oczka). Nie widzę, mamo. Ciemno. Pewnie żarówka w pokoiku padła.


Żarówka Osr*m kupiona wczoraj, po włożeniu do oprawki - nie działa.