Polska - Absurd 1:1

Przed meczem z Rosją

Tak to pamiętam, albo inaczej. Słońce wyjrzało zza ciężkich cirrusów jak każdego dnia w piątek, a było to, albo nie było wczesnym świtem koło dziewiętnastej, w zacienionej części Warszawy, gdzie słońcem skąpany lud kontemplował w ciszy dojmujący ryk tysiąca swoich gardeł, kiedy na dusznej murawie Karagounis nie robiąc kroku podszedł do Sokratisa, aby nie mówiąc nic wyszeptać mu na ucho czarodziejskie zaklęcie filozofów: "Musisz odejść". I Sokratis ujrzawszy czerwoną kartkę hiszpańskiego sędziego utonął w niemym tunelu stadionu, jak gdyby nie było żadnej rozmowy.

Tylko Grecy rozumieli absurd tamtego meczu: gra w jedenastu nie miała sensu, dopiero w dziesięciu dali radę wyrównać. "Kiedy mężczyźni są wytrwali, są romantyczni. Robią o tym filmy. Kiedy takie są kobiety, to gra je Glenn Close" - powiedziała kiedyś Ally McBeal. I kręciliśmy te ujęcia od wielu miesięcy, klatka po klatce, bramka po bramce, goleń po goleniu, polska łydka po niemieckiej i francuskiej, źdźbło po źdźble suchej jak pierz murawy. I co? I greccy piłkarze bladym rankiem pod wieczór zmontowali z tego dokument o zwycięstwie nad własną słabością.

Co nie trzyma się kupy dla jednych, innym wydaje się logiczne i proste. Niepozorna dziewczynka, obserwując nierówne zmagania chłopczyka z przeskakiwaniem osiedlowego murku, postanowiła obudzić w sobie małą Glenn. A było to, albo nie było wczesnym świtem koło dziewiętnastej, w Krakowie. Rozpostarłszy ramiona odbiła się mikrymi stópkami od ziemi; mało kto wiedział wtedy, o co jej chodzi. "Co ty robisz, córeczko!" - krzyknęła przerażona mama małej Glenn. "Nic nie rozumiesz, mamo... Ja jestem Superbohaterem!" - odpowiedziała szybująca nad całą dzielnicą dziewczynka.