Kuchnia bogata w aluzje

Ale że co? Że jak? No właśnie. Bo wszyscy się śmiali, choć tylko nieliczni rozumieli? Ktoś się zadumał, ktoś inny zatrybił, po latach? Może wszystko poszło bokiem, mimo misternie utkanej struktury kryształu? A może przeciwnie: trafiło w punkt? Podobno do mężczyzn nie mówi się aluzjami, bo i tak nie skumają, co innego kobiety. Podobno gru­boskórnych drażni nawet naj­cieńsza aluzja. Podobno. Podobno najlepsze są aluzje kulinarne, jak ta Piotra Skrzyneckiego, który zamiast rozwodzić się nad wątpliwym smakiem zupy, wolał pochwalić: "A chlebuś, palce lizać!"

I co dalej? Dalej jest zapach starego domu na prowincji, skrzypiąca wakacjami podłoga i tykający zegar, którego wskazówki nieuchronnie zbliżają się do piętnastej. Potem już tylko para buchająca z gorącego talerza seniora rodu, i to niemożliwe wyczekiwanie: smakuje, czy nie? Smakuje. Rosną więc serca krzątających się po kuchni wnuczek, choć bywało, że wcale nie rosły. "Dziadziu, bo ziemniaczki trochę niesłone wyszły" - powiedziały słodko wnuczki. "Nic nie szkodzi, równoważą się z mięsem, że tak powiem" - odpowiedział krzepiąco senior rodu, przegryzając przesolone kęsy kotleta.

Zresztą, aluzja to sprawa rodzinna, skorupka za młodu nasiąka i przez lata impregnuje się z każdym posiłkiem. "A wiesz, babciu - zaczęła córka podczas sobotniego obiadu. - Mamusia pozwala mi solić ziemniaczki". To prawda, pozwala. "Ojej - rzekła babcia. - Zapomniałam posolić".