Pure z ziemniaka

Człowiek przychodzi, i po jakimś czasie odchodzi. I co? I pomiędzy pojawieniem się a zniknięciem nie bardzo wiadomo co jest, a właściwie kto. Prędzej znajdziemy odpowiedź, wokół czego się kręci. "Dotarło do mnie, że mój plan d*pczenia był do d*py" - powiedziała kiedyś serialowa Carrie Bradshaw; to równie intelektualne co dodawany przez nią wielokropek po słowie "love". Kim naprawdę jesteśmy i dokąd zmierzamy? Lepiej nie pytać. "Le­piej żeby mnie niena­widzi­li ta­kiego, ja­kim jes­tem, niż kocha­li ko­goś, kim nig­dy nie będę" - rzucił kiedyś Kurt Cobain. I coś w tym jest.

Każdy nosi jakąś maskę i niemal każdy chciałby to ukryć. Co noc obok okularów, peruki, sztucznej inteligencji, dziury w skarpetce, sumienia, które poszło na allegro i zapleśniałego serka w lodówce zdejmujemy z siebie kogoś, kim nie jesteśmy. Jak się jednak okazuje maski rozsypują się szybciej niż myślimy; w dodatku znienacka. - Mamusiu - zaczęła niewinnie córka - zrobimy sobie jutro piknik? - Tak, i zjemy ciebie - zażartowała mama. - Wcale nie, zjemy tatusia, czyli ziemniaczka.

Kiedy odsłonimy twarz, przykrycie jej kolejny raz bywa trudne, a wręcz niemożliwe. Nasze prawdziwe oblicze staje się nową maską, której nie da się już zdjąć. - Tatusiu, co robisz? - A muszę sobie coś zapisać. - Że jesteś ziemniaczkiem?