Moje kochane włosomaniaczki

Odkąd żona stała się prawdziwą włosomaniaczką, moje życie uległo przemianie; dotychczas wykonywane czynności zostały sprowadzone do zwykłego akronimu. Pewnego ranka wstałem, wzułem pantofle i skierowałem chwiejny krok do łazienki, gdzie nakryłem żonę, jak z rozkoszą stosuje metodę OMO (odżywka, mycie, odżywka). Była dokładnie w trakcie drugiego „O”! Już wtedy wiedziałem, że nic nie będzie takie jak wcześniej.

Chwile refleksji, zadumy, i jakże potrzebnego wyciszenia, sprawiły, że kilka następnych dni nieporadnie odnajdywałem własną drogę, i też poszedłem na skróty; światło w tunelu ujrzałem stosując metodę PPP (piwo, przekąska, piwo). Ta idealna równowaga miała jednak krótkie nogi. Akronimy wyraźnie spodobały się żonie i wkrótce usłyszałem, że wprowadza pięć zasad okołowłosowych (pięć, ale wena!), według których będę funkcjonował w domowej przestrzeni. Zasada pierwsza: WS (wyrzuć śmieci), zasada druga: OT (odnieś talerz), zasada trzecia: AKTC (a kubek to co?!), przy jedzeniu koniecznie zasada czwarta: NB (nie bekaj), a gdyby nie spodobały mi się wcześniejsze, to jeszcze zasada WS bis (czyli: weź się).

Jak się okazało na jednej włosomaniaczce świat się nie zatrzymał; córka skorzystała z nieco innych wzorców, bałkańskich lekko. Nie tylko Dadan Karambolo u Kusturicy zrobił użytek z ptaka i wytarł się gęsią. – Córeczko, będziemy dziś myli włoski. – Ale ja już umyłam, tato. – Jak to? – No umyłam. – Czym umyłaś? – Kaczką? – Jaką kaczką? – Gumową, o taką (kwa, kwa) – Aha.