Jak cię widzą, tak cię piszą

Nie mamy wielkiego wpływu na to, jak postrzegają nas inni; naszym wyróżnikiem może stać się coś, czego wcale nie braliśmy pod uwagę. Doklejenie etykietki nie różni się zasadniczo od narobienia na głowę przez gołębia; w końcu i tak dowiemy się o tym jako ostatni. Z kolei świadomi tego faktu często udajemy, że nic się stało; żyjemy jak w realizmie magicznym, gdzie nawet największa porażka jest tak pięknie opisana, że sami z chęcią nałożylibyśmy sobie baranie czapy, byle tylko ktoś to zauważył. Zwykle jednak swoje atrybuty nabywamy w sposób nieco mniej kontrolowany.

Zima zmusza do zakładania cieplejszych ubrań, ale niektórych trzymamy się kurczowo, nawet gdy nie są już potrzebne. „Babciu, zdejmij czapkę w mieszkaniu – zagaduje lekko zaskoczona córa, lecz nie znajdując zrozumienia ucieka w przemiłe skojarzenie. – Mamo, mamooo, powiedź babci, żeby zdjęła czapkę, bo wygląda jak babcia klozetowa!”

Ostatnio dwaj chłopcy ubrani w komże mieli w progu naszego domu brawurowy wykon „Przybieżeli do Betlejem” na dwa głosy i sakiewkę; po tym dopiero ksiądz zawitał do nas „po kolędzie”. Wcześniej jednak wypatrywaliśmy go z córą przez judasza. – Nic nie widzę, córuś. – Tato, ja chcę zobaczyć! – Dobrze. – Tato, tato, idzie, już mu tacę widać!