Szmaciarz

Zrobić wrażenie na kobietach to zadanie niełatwe i poniekąd abstrakcyjne, a tamten dzień zaczął się przecież tak zwyczajnie: wzuciem niebieskich ochraniaczy na buty w przedszkolu i odprowadzeniem córki pod salę, gdzie pięciu dzikusów próbowało zdetonować Misia Uszatka. „Nie ma pani - oznajmił zachrypnięty wódz. - I robimy co chcemy!” Biegnąca na sygnale pani Ela w mig spacyfikowała rozszalałą hordę.
Zatem wrażenie zrobiono na mnie.

Ale gdy wyszedłem z przedszkola, to był już inny świat, kobiety posyłały mi swe ponętne spojrzenia i skrywane uśmiechy; nawet bez okularów rozpoznałem w tłumie Shakirę, szepczącą na ucho Monice Bellucci ciepłe słowa o mnie oraz Cheryl Cole, potykająca się na mój widok o krzywy krawężnik; tylko John Wayne prowadzący za rączkę małego Bartusia zdawał się mieć inne zdanie.
- Szmatę pan ciągniesz.
- What?
- Szmacianych ochraniaczy żeś pan nie zdjął.
„O f*ck - pomyślałem. - Teraz na oczach gwiazd muszę je oddać. Pierd*le - pociągnąłem myśl dalej. - Oddać przecież mogę jutro”.

Jak się okazało wieczorem sedno wrażenia tkwi zupełnie gdzie indziej.
- Córuś, z kim bawiłaś się w przedszkolu?
- Z kolegami i koleżankami.
- A jak ci koledzy mają na imię?
- Szymon, David, i Jeremi.
- Aha. A dziewczynki?
- A nie pamiętam.
- A no tak.