Skrawki życia

Dokładnie tak, nie inaczej. Choć przecież wcale nie. I o to idzie. Bo życie jest piękne, ale ma zakręty, mniejsze, większe, bo zaskakuje. Ważnych chwil nie zap­la­nujesz, nie poukładasz w reguły. Bo prostolinijni powinni uważać na zakrętach? On był matematykiem, ale przecież ona była nieobliczalna! I wtedy co? Wtedy dziesięcioro beztroskich dzieci siedzi kołem przy urodzinowym stole, w tym ona, najpiękniejsza, dla mnie. Tort z pięcioma świeczkami i mikre dmuchnięcie. Tyle, przecież tak, nie inaczej. "Nie! - krzyknęła córka. - Nie pomyślałam życzenia". Uśmiech przerażenia w kącikach czekoladowych ust, i to dziecięce pragnienie już po, za którym zwykle nie stoi nic: "Mamusiu, żebyś znalazła pracę".

Żyjemy, przeżywamy, i wciąż jesteśmy tak dobrzy jak nasza ostatnia historia, którą opowiadamy o sobie. To co posiadamy, robimy, co osiągamy, to dla nas, dla innych, dla świata. I dalej co? Dalej jest jeszcze coś, dalej - jak pisała Edith Wharton - możemy zbliżyć się do szczęścia tak nieo­cze­kiwa­nie, jak gdybyśmy zas­koczy­li mo­tyla w zi­mowej puszczy. Odkrywamy skrawki życia, układamy, próbujemy dopasować, dla tych paru chwil, które są naszym punktem wyjścia i powrotu. Nieustannym początkiem.

Życie jest piękne, i ma zakręty; to głuchy telefon, i nie wystarczy podnieść słuchawkę. Czasem trzeba się wsłuchać, mocniej ucho przystawić. "Tata mówi, że bajki do nas dzwoniły... a to przecież niemożliwe - powiedziała córka. - Bo bajki nie mają do nas telefonu". "Mają, córeczko, nie inaczej. - I mówią twoim i mamy głosem".